ژان دومينيک مِرشه
ليبراسيون، پنجشنبه 30 مارس 2006

هفته ی آينده کتابی تحت عنوان « ايران، بمب و جا زدنِ ملل» توسط انتشارات «اَترمان» از ترز دلپش محقق در مرکز مطالعات و تحقيقات بين المللی به بازار روانه خواهد شد

شورای امنيت سازمان ملل روز پنجشنبه 30 مارس مهلت 30 روزه ی ديگری به ايران داد تا فعاليت های مربوط به غنی سازی اورانيوم را به حالت تعليق درآورد، بدون اينکه از مجازاتی سخن گفته باشد، نظر شما چيست ؟

شورای امنيت پرونده ايران را در ابتدای ماه فوريه دريافت کرده بود. با روسيه و چين توافق شده بود که تا پيش از ماه مارس و ارائه ی گزارش محمد البرادعی دبيرکل آژانس بين المللی انرژی هسته ای هيچ « اقدامی» صورت نگيرد. خوب، سه هفته ميان ارائه ی اين گزارش و اعلاميه ی – بسيار ضعيف- شورای امنيت در روز پنجشنبه سپری شد. اعلاميه ای [ صادر شد ] که هيچ تضمين حقوقی و اجرايی ندارد و شانس اينکه رژيم تهران را به ترس دچار کند هم ندارد. تنها استراتژی ای که می تواند نتيجه ای دربر داشته باشد اين است که مجازات ها به نوعی درجه بندی شوند که رژيم تهران را در رابطه با سياست منازعه جويانه ای که از دوره ی به قدرت رسيدن احمدی نژاد در پيش گرفته به فکر وادارد

در زمينه ی حقوق بين الملل، آيا ايران واقعا پيمان عدم تکثير [ سلاح های هسته ای ] را زيرپا گذاشته ؟

از پائيز 2005 زمانی که ما متوجه شديم که ايران – اين امری است که ايران خودش هم پذيرفته است – تکنيک توليد صنعتیِ قالب نيم کره ای اورانيوم را با مراجعه به شبکه ی پاکستانی عبدالقادر خان به دست آورده، بند دوم پيمان عدم تکثير نقض شده. اين زيرپا گذاشتن پيمان می توانست ارجاع مستقيم پرونده به شورای امنيت، بدون گذار از آژانس بين المللی انرژی هسته ای را در پی داشته باشد

برای مطالعه ی متن کامل اين مصاحبه به اينجا مراجعه کنيد