جامعه ایدآل فارابی جمعاً از پنج سطح (به عبارتی طبقه اجتماعی) تشکیل شده است. «فیلسوفان»؛ گرانمایه ترین عناصر جامعه در رده بالای فضیلت و اخلاق، رتبه نخست اجتماعی را دارا هستند و ریاست از آنِ این طبقه به شمار می آید. بر خلاف جمهوری ایدآل افلاطون (Plato) که یک نفر از این طبقه به مقام پادشاهِ فیلسوف (Philosopher King) میرسد و هدایت جامعه را بر عهده میگرد (و احیاناً منتخبی از فیلسوفان ناظر بر کار او هستند) فارابی دو فیلسوف؛ رئیس اول و رئیس دوم را مسؤول رهبری جامعه اسلامی فاضله می شناسد. اما رئیس اول بسبب اتصال به عقل فعال که او را قادر به دریافت وحی میکند از رأی مردم مبراست. «جدلیون و اهل سفسطه» که از هر فرصتی در پی اثبات یا انکار مقوله ای هستند، مقام دوم اجتماعی را دارا می باشند. پس از آنان «قانون گذاران» که ارکان حقوقی جامعه ایدآل به دست آنان هدایت میگردد، در مقام سوم رده بندی قرار دارند. «متکلمین و فُقها» که ارکان دین را منسجم با مابقی ارکان جامعه هدایت میکنند، در مقام چهارم و آخر سر عموم مردم (توده ها) قرار دارند.