ابوبکر محمدبن یحیی الصائغ التُجِیبی از مشاهیر نامدار فلسفه و دولتمرد اندلسی در یکی از پر آشوب ترین دوران حاکمیت اسلام در اسپانیا است. بسال 427 هجری قمری (سده یازدهم میلادی) با مرگ هشام (المعتمد بالله) حاکمیت امویان در اندلس پایان می یابد، برای بار دوم در تاریخ اسلامی اسپانیا، ملوک الطوایفی در قالبی آشفته برقرار میگردد. از درون، گروه های مذهبی چندگانه به جان هم افتاده و از بیرون، مسیحیان وسطایی بر جامعه اسلامی پیشرو هجوم آورده بودند. شاید همین دوران پر آشوب باعث حساسیت بیشتر شریعتمداران افراطی گشت که «ابن باجّه» را بخاطر اندیشه های فلسفی اش مدتی به زندان می افکنند. شرایط محیطی بی شک بر اندیشه او تاثیر گذاشت و مسیری را در تدوین علم مدنی (سیاست) پایه ریزی کرد، که بعدها توسط ابن طفیل، ابن رشد و ابن خلدون به بار نشست.