دورانی که فارابی در آن می زیست، انحراف در حاکمیت اسلامی آغاز شده بود. بویژه پس از معلم ثانی سیرت و طریقت شاهان ایرانی چشم و دل خُلفا را ربوده بود و حکیمان زمان هر کدام به نوعی مروج طریقت ایرانی در اداره امور مملکت بودند. «ابوالحسن عامری» اندیشمند مسلمان سده چهارم، نظریۀ تلفیق «اسلامیت» با «ایرانیت» را مطرح میکند. زمان مورد بحث، دوران حاکمیت خُلفای عباسی است.

«ابوالحسن عامری» شاگرد ابوزید بلخی و هم دوران یحیی بن عدی (شاگرد معلم ثانی) و ابوسلیمان سجستانی بود و از گوشه و کنار آثارش پیداست که فلسفه فارابی در او بی تاثیر نبوده است. اما عامری بیشتر شیفته فلسفه یونان بویژه افلاطون است. فلسفه اش توجیه و تدوین دوباره نظریه سلطنت با الهام از مدل ایرانی (قبل از اسلام) و سازگاری آن با شریعت اسلامی است.